Archiwum Tagu: Imię Boże
Najważniejszy werset biblijny
Chrześcijanie znają wypowiedź Jezusa na temat tego, jakie jest największe przykazanie z wszystkich przykazań Pisma Świętego. Większość kojarzy tę jego wypowiedź z dwoma przykazaniami miłości, które podsumowują całą Torę i Proroków. Niestety, trzeba to powiedzieć, że niewielu kojarzy pierwszą część pierwszego przykazania miłości. Zobaczmy jak Jezus odpowiada uczonemu w Torze, według relacji ewangelii Marka (12:29 NTPŻ): „Najważniejsza [micwa, co znaczy ‘przykazanie’] jest: Sz’ma, Isra’el, Adonai Eloheinu, Adonai echad (Słuchaj, Isra’elu, PAN nasz Bóg, PAN jest jeden)”.
Bóg niejedno ma Imię
W poprzednim wpisie zwracałem uwagę na to, że we wschodnich kulturach imię odzwierciedla naturę osoby, która je nosi. Na tej zasadzie imiona Boga opisują Go i przybliżają człowiekowi. Stwórca pozwala nam w ten sposób zrozumieć kim jest. Parafrazując twierdzenie, że „Tora mówi językiem człowieka”, możemy stwierdzić, że imiona Boga istnieją dla nas, przemawiają do nas i wyrażają to co niewysłowione. Dziękujmy Niebu, że są tacy autorzy jak Josy Eisenberg, który pozwala „usłyszeć” tę mowę nam, którzy nie znamy ani języka, ani nie wyrośliśmy w tej kulturze
„Na długo przedtem, zanim bibliści rozpoczęli swe badania, rabini zastanawiali się nad znaczeniem imion Bożych. Nie uważali ich różnorodności za sprzeczność, lecz – wprost przeciwnie – za dopełnienie. Refleksja nad imionami Boga, czy nawet głęboka medytacja, stanowi bardzo bogaty rozdział w historii judaizmu. […]
Znaczenie imion
Wiele postaci biblijnych nosi kilka imion. Bóg zmienia imię Abrahamowi (wcześniejsze brzmiało Abram) i Sarze (nosiła imię Saraj). Jakubowi Bóg nadaje imię Izrael, a jego brat Ezaw nazwany zostaje imieniem Edom. Natomiast królowa Estera w tradycji Żydowskiej nosi także imię Hadasa. Najwięcej imion, bo aż siedem, przypisanych ma Jitro, teść Mojżesza. Choć w tym przypadku nie ma jednoznacznych opinii. Natomiast warto zastanowić się nad znaczeniem imion, szczególnie pod kątem imion, które odnoszą się do Boga, o czym będzie traktował następny wpis.
„Dla ludzi Wschodu imię nie jest, tak jak dla nas, zwykłą etykietką. Tam bowiem uważano, że imię wskazuje na naturę osoby bądź przedmiotu, na określenie których powstało. Dlatego ogromną czcią otaczano »szczególne Imię« (Szem Ha-Meforasz) Boga, który je objawił Izraelowi – mianowicie tetragram JHWH”. /Abraham Cohen, „Talmud”, Wydawnictwo Cyklady, Warszawa 2002, s. 52”/
‘ehje aszer ‘ehje – JESTEM, KTÓRY JESTEM
Im bardziej zagłębiam się w „Mądrości rabinów”, tym bardziej podoba mi się styl Haddada. W niezwykle prosty sposób rozwija myśl odnośnie Imienia Bożego. Dlatego przytoczę kolejne fragmenty:
„Bóg biblijny ma imię. Nie zostało Mu ono nadane przez ludzi na znak wdzięczności ani na określenie Jego najwyższej władzy – Hebrajczyk nie stwarza ani swojego Boga, ani Jego Imienia – objawia mu je sam Bóg.
Świętość Boga i świętość Jego Imienia
Streszczę pokrótce to, co na ten temat pisze Philippe Haddad (gorąco polecam jego książkę – napisana jest lekkim językiem, a niezwykle barwne i zarazem proste słowa wyrażają to, co ujmuje serce każdego poszukującego wiedzy, która nie nadyma, a sprawia, że człowiek nabiera pokory): Zgodnie z drugim przykazaniem Dekalogu świętość Boga opiera się wszelkim próbom przedstawiania Go na obrazach, w słowach czy nawet pojęciach. Dla Hebrajczyka mówienie czy myślenie o Bogu jest równoznaczne z bałwochwalstwem. Pierwsza lekcja proroka Izajasza ustanawia ontologiczny rozdział między człowiekiem a jego Stwórcą. Bóg jest zawsze ponad to, co człowiek może pojąć i wyrazić. »Imię Świętego, który jest błogosławiony ponad wszelkie błogosławieństwa, pieśni, pochwały i pocieszenia«.
