Przykazania Noachickie – nieznane przykazania chrześcijaństwa
W zeszłym tygodniu w synagogach odczytywano parszę Noach. Wszyscy znamy historię Noego i potopu. Natomiast niewiele osób wie co to takiego „przykazania noachickie”. Są to przykazania, które judaizm określa nazwą „Szewa Micwot Bnei Noach” (Siedem Przykazań Synów Noego). Gdyby tak przyjrzeć się tematowi, to okaże się, że przykazania te, to podstawa chrześcijaństwa.
„Rabini wyliczają siedem kardynalnych zakazów, obowiązujących Noachidów:
1. bałwochwalstwo,
2. bluźnierstwo,
3. kazirodztwo,
4. rabunek,
5. morderstwo,
6. spożywanie krwi, albo ciała okaleczonych [żywych jeszcze] zwierząt,
7. nieuszanowanie panującego prawa i porządku społecznego.
Kto zakazów tych przestrzega, korzysta na równi z Izraelitami ze wszystkich praw ludzkich i ma udział w przyszłem życiu”
/Tora, Izaak Cylkow, Kraków 1895 ss. 38-39/.
David Flusser, rabin i profesor Nowego Testamentu i wczesnego chrześcijaństwa na Uniwersytecie Hebrajskim w Jerozolimie, tak wyjaśnia ich genezę: „System norm moralnych i religijnych obowiązujących nie-Żyda określa się jako prawa noachickie. Dzisiaj jest ich siedem, ale za czasów Pawła było ich tylko trzy: zakaz bałwochwalstwa, zabijania oraz uprawiania nierządu. Tak napisano również w tekście tzw. Dekretu Apolstolskiego (Dz. 15, 22-29). Nie-Żydów, którzy unikali tych grzechów nazywano bogobojnymi. […] ale za czasów Pawła było ich tylko trzy: zakaz bałwochwalstwa, zabijania oraz uprawiania nierządu. Tak napisano również w tekście tzw. Dekretu Apolstolskiego (Dz. 15, 22-29). Nie-Żydów, którzy unikali tych grzechów nazywano bogobojnymi. […] Bogobojnych pośród pogan uznawano w środowisku żydowskim za odrębną kategorię. Kiedy Kościół pierwotny uchwalił na soborze w Jerozolimie (48 n.e.), że poganie nie muszą przestrzegać Prawa Mojżeszowego, uchwała ta zgodna była z żydowską praktyką dotyczącą bogobojnych. Wymienione trzy zakazy stanowiły podstawowe minimum” /David Flusser, Chrześcijaństwo religią żydowską, Wydawnictwo Cyklady, Warszawa 2003, s. 103/.
Decyzja tzw. „dekretu apostolskiego” jest zapisana w Dziejach Apolstolskich dwukrotnie w 15-tym i 21-szym rozdziale: „Co zaś do goim [nie-Żydów], którzy złożyli ufność w Jeszui, wszyscyśmy wspólnie napisali list z naszą decyzją, aby powstrzymywali się od tego, co zostało poświęcone bożkom, od krwi, od tego, co uduszone i od nierządu”. /Dzieje Wysłanników 21:25/
Dlaczego taki nacisk położono na te aspekty życia wyjaśnia następujący ustęp Talmudu:
„Rzekł Rabbi Johannan w imieniu Rabbiego Szim’ona ben J’hocadaka: ‘Większością głosów postanowiono w górnych izbach domu Nicy w Lyd, że co do każdego prawa Tory, jeśli człowiekowi nakażą: Pogwałć je, albo śmierć poniesiesz, to może on je pogwałcić, aby ocalić życie, z tymi atoli wyjątkami: bałwochwalstwa, nierządu i mordu’.” /Sanhedrin 74a/.
„Wszystkie siedem przykazań wyprowadza się metodą midraszową z historii Noego, w szczególności z Rdz. 9.” /Alberto Mello, Judaizm, WAM, Kraków 2002, s. 157/. Były to grzechy pokolenia Noacha (Noego). Noach zawarł ze Stwórcą przymierze (Gen. 9.) na podstawie tych praw w imieniu przyszłych pokoleń. Obowiązują one, wszystkich potomków Noego, przede wszystkim nie-Żydów [czyli nas, chrześcijan], jak również Żydów [dane im zostały oddzielnie jako przykazania Tory].