Opublikowane w

Szalom!

Rolnicki, Bernard (1895-1942), "Żyd nad Talmudem", 1922

Witryna modlitwa.pl poświęcona została modlitwie judeochrześcijańskiej i stosunkom chrześcijańsko-żydowskim.

Przesłaniem strony są słowa Gezy Vermesa: Moim celem nie jest pouczanie czytelników, lecz raczej nakłonienie ich do odkrywczej podróży. A w tej podróży, jaką człowiek odbywa, bardzo ważne jest, aby życie prowadzić etycznie, niczym modlitwę. Stąd znajdziecie tutaj wiele słów o tym, co judaizm nazywa monoteizmem etycznym.

Poniżej została zamieszczona prezentacja dotycząca modlitwy. To dla tych czytelników, którzy zainteresowani są prowadzeniem życia z modlitwą do Świętego Jedynego, Boga Izraela – Niech Imię Jego będzie błogosławione!

Wprowadzenie do modlitwy w. 1.0
Wprowadzenie do modlitwy w. 1.0

Wstęp do modlitwy wersja 1_0 – pokaz slajdów w formacie Power Point 2007 (ppsx)
Wstęp do modlitwy wersja 1_0 – pokaz slajdów w formacie Power Point 97-2003 (pps)
Wstęp do modlitwy wersja 1_0 – prezentacja w formacie OpenDocument (odp)

„Wiara znajduje swój najszczerszy wyraz w modlitwie, gdyż tylko ten zwraca się z błaganiem do Boga, kto wierzy w Niego i w Jego wolę pomagania swoim stworzeniom”.

Abraham Cohen „Talmud”, Cyklady, Warszawa 2002, s.104

Opublikowane w

Precedensy Zagłady

Zagłada, wyraz ten pisany dużą literą, to pojęcie będące synonimem zapożyczonego z języka angielskiego terminu Holocaust i hebrajskiego Szoa (Shoah), od niedawna, ale już w powszechnym odbiorze oznacza „zagładę Żydów podczas II wojny światowej”. Z pojęciem tym wiąże się jednak pewien, dość powszechny błąd poznawczy, powodowany przez sposób działania naszego mózgu. Wiążemy z nim bowiem totalność II wojny światowej i przypisujemy mimochodem pojęciu Zagłada podobny charakter, gdy tymczasem jego zasięg był ograniczony terytorialnie. Być może właśnie dlatego Raul Hilberg określił zasięg terytorialny tego bezprecedensowego wydarzenia nadając tytuł Zagłada Żydów europejskich[1] (tytuł angielski: The Destruction of The European Jews, [1961]) swemu monumentalnemu dziełu (1600 stron w rękopisie[2]) poświęconemu w całości tej tematyce. Continue reading “Precedensy Zagłady” »

Opublikowane w

Edukacja Jezusa

Vasily Dmitrievich Polenov, "Christ among the Doctors" (1896)

Ewangelista Marek odnotowuje, że mieszkańcy rodzinnego miasta Jezusa, Nazaretu, widząc cuda czynione przez Jezusa i słuchając jego nauczania w synagodze pytali ze zdziwieniem: Czy nie jest to cieśla, syn Maryi, a brat Jakuba, Józefa, Judy i Szymona? Czyż nie żyją tu u nas także Jego siostry?  (Mr 6:3 BT). Podobnie relacjonuje Mateusz pojawienie się Jezusa ze swoimi uczniami w synagodze w Nazarecie: Skąd u Niego ta mądrość i cuda? Czyż nie jest On synem cieśli? Czy Jego Matce nie jest na imię Mariam, a Jego braciom Jakub, Józef, Szymon i Juda? Także Jego siostry czy nie żyją wszystkie u nas? Skądże więc ma to wszystko? (Mt 13:54-56). Podsumowując, Marek informuje nas, że Jeszua był cieślą, a Mateusz, że był synem cieśli. Wnioskować z tych informacji można, że wykształcenie w zakresie wykonywania tego rzemiosła Jezus nabył od Józefa. Continue reading “Edukacja Jezusa” »

Opublikowane w

Rodzina Jezusa

John Everett Millais, "Chrystus w domu rodziców", 1850

Co wiemy o rodzinie Jezusa?

Rodzice

Na pewno możemy powiedzieć, że rodzice Jeszui byli głęboko wierzącymi Żydami. Związek jaki tworzyli miał charakter endogamiczny. J. Eisenberg w następujący sposób uzasadnia takie uwarunkowanie dla zawarcia małżeństwa: „Już w czasach biblijnych prawo żydowskie narzucało endogamię. Biblia przestrzegała Hebrajczyków, jeszcze przed dojściem do Ziemi Obiecanej, by nie zawierali małżeństw z córkami mieszkańców Kanaanu, bo mogą wrócić do pogaństwa. (Pwt. 7, 3-4)
[…] Chociaż rabini są świadomi, że dzisiejszych gojów nie sposób porównać z dawnymi poganami, jednak nadal uważają, że utrzymanie ciągłości judaizmu wymaga, by zarówno matkę, jak ojca charakteryzowała ta sama pobożność i wspólne przywiązanie do Tory. Akt ślubu, w czasie którego pan młody wkłada pannie młodej obrączkę, mówiąc: Jesteś mi poświęcona zgodnie z Prawem Mojżesza i Izraela, zakłada zresztą, że obydwoje małżonkowie podlegają temu samemu Prawu. Nie ma tu żadnego rasistowskiego przesądu, jeśli nie-Żyd nawróci się i przyjmie Torę, stanie się pełnoprawnym Żydem i zwie się go odtąd »synem ojca naszego Abrahama«. Dowodzi to niezbicie, że nie chodzi tu o kwestie rasy, lecz wiary”[1]. Tak też było w tamtych czasach.  Continue reading “Rodzina Jezusa” »

Opublikowane w

Notarikon JESZU

Maurycy Gottlieb (1856 – 1879), "Christ Preaching at Capernaum" - 1879

Jedną z nielicznych zalet filmu Mela Gibsona noszącego tytuł Pasja, jest zapoznanie widowni filmowej z imieniem Jezusa, którego brzmienie to: Jeszua, zarówno w języku hebrajskim, jak i aramejskim, w którym toczą się dialogi filmu. Jednak gdy zadamy sobie pytanie, jak rodzice i inni współcześni Jezusa wymawiali jego imię, odpowiedź nie będzie prosta. Na pewno możemy tylko stwierdzić, że nie używali greckiej transliteracji, która utrwaliła się w chrześcijaństwie, bo jego rodzina nie należała do zhellenizowanych Żydów. (Na temat rodziny Jezusa postaram się popełnić oddzielny wpis). Continue reading “Notarikon JESZU” »

Opublikowane w

Vendyl Jones − Bogobojny poszukiwacz Arki Przymierza

Profesor Vendyl Jones, znany biblista i archeolog, w swojej autobiograficznej opowieści, pt. Manuskrypty z Qumran, twierdzi, że „istnieją dwie wersje powstania scenariusza” jednego z najbardziej kasowych filmów wszechczasów Poszukiwacze zaginionej arki i dodaje: „Możliwe, że w każdej z nich kryje się część prawdy” [1]. Continue reading “Vendyl Jones − Bogobojny poszukiwacz Arki Przymierza” »

Opublikowane w

Dzień Siedmiu Praw Synów Noego

Mishneh Torah (Maimonides, 1180)

Był taki dzień − parafrazując słowa kolędy Czerwonych Gitar − dzień nieznany, choć doniosły, w którym Kongres USA postanowił uzmysłowić swojemu narodowi, iż − jak trafnie to ujął Piotr Majdanik − prawa noachickie są fundamentem cywilizacji, uchwalając w tym celu specjalną rezolucję. /Piotr Majdanik, Tora dla narodów świata, Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Mikołaja Kopernika, Warszawa-Toruń, 2015, s. 11-12/. W swojej pracy dr Turkanik zwraca uwagę na fale zainteresowania prawami noachickimi jakie miały miejsce w historii, zarówno w środowiskach religijnych, humanistycznych, jak i naukowych, przytaczając je we wstępie swojej pracy. Mam nadzieję, że spotkają się one również z zainteresowaniem czytelnika tego wpisu. Continue reading “Dzień Siedmiu Praw Synów Noego” »

Opublikowane w

TADEUSZ ZADERECKI, postać nieznana

Tadeusz Zaderecki i jego dorobek literacki

Tadeusz Zaderecki to postać mało znana, zepchnięta na margines pamięci społecznej. Nie można nawet odnaleźć w internecie informacji biograficznych na jego temat. Nie wiem kiedy się urodził i kiedy zmarł. W katalogu on-line Biblioteki Jagiellońskiej można wyszukać kilka publikacji, których jest autorem. I na tej podstawie można by domniemywać, że datowaną jako ostatnia pozycją był utwór literacki wydany w Warszawie w roku 1947 nakładem Składu Głównego Spółdzielni Wydawniczej „Wiedza”, noszący tytuł: Legenda krwi. Analiza krytyczno-historyczna tzw. „mordu rytualnego” / Ogólnopolska Liga do Walki z Rasizmem.  Continue reading “TADEUSZ ZADERECKI, postać nieznana” »

Opublikowane w

EDMUND MENACHEM STEIN (1893–1943)

Edmund Menachem Stein (1893-1943)

W Bibliotece cyfrowej zostały umieszczone kolejne publikacje dra Edmunda Steina (Chiel Mendel). Wcześniej umieściłem tam „Judaizm a hellenizm” jego autorstwa. Teraz pojawiło się pięć innych utworów literackich jego autorstwa.

Edmund Menachem Stein  (1893-11-20 – 1943-11-05) był historykiem filozofii, filologiem klasycznym, historykiem starożytności oraz docentem i rektorem Instytutu Nauk Judaistycznych w Warszawie.

Continue reading “EDMUND MENACHEM STEIN (1893–1943)” »

Opublikowane w

Kim jest „goj”?

Goj, to mało znane słowo, często mylone w obecnych czasach ze słowem gej. Dodatkowo bardzo łatwo popełnić błąd fonetyczny, szczególnie gdy nie zna się znaczenia obu terminów. Na jego temat krąży wiele mitów i nieprawdziwych informacji.

Rafał Żebrowski, omawiając hasło goj w Polskim Słowniku Judaistycznym, nadmienia, że „…słowo goj szybko znalazło się na czarnej liście cenzorów chrześcijańskich, wobec czego w Europie − w przeciwieństwie do dzieł powstających w krajach muzułmańskich − zaczęto je zastępować słowem AKUM [oznaczającego czcicieli gwiazd i planet, początkowo odnoszącego się do chaldejskich czcicieli gwiazd]”. I dalej: „Wypreparowywanie z tekstów talmudycznych pozbawionych kontekstu cytatów dotyczących gojów lub wręcz zmyślanie ich, stało się ulubionym chwytem autorów − także polskich − tekstów antyjudaistycznych i antysemickich. Cytaty te miały dowodzić, że Żydzi są ludem przewrotnym nie przebierającym w środkach i wrogim wobec wszystkich innych narodów” /Polski Słownik Judaistyczny, tom. 1, Pruszyński i S-ka, Warszawa 2003, s. 495/. Continue reading “Kim jest „goj”?” »

Opublikowane w

Widmo światła Tory

„Wiara żydowska nie polega na wyrażaniu zgody na tezy teologiczne, lecz na pamięci o wydarzeniach. W judaizmie wiarę wyraża pamięć. Podkreślił to średniowieczny poeta i filozof Juda Halewi, zwracając uwagę, że Dekalog nie zaczyna się zdaniem: Musisz wierzyć w Boga. Nie zaczyna się od nakazu, aby wierzyć w Boga, gdyż to On stworzył świat. Dekalog zaczyna się od przypomnienia: ‘Ja jestem Pan, twój Bóg, który Cię wywiódł z ziemi egipskiej, z domu niewoli’ (Wj 20,2). Lud, który stanął pod górą Synaj, nie pamiętał stworzenia świata; nie było wtedy bowiem nikogo oprócz Boga”. /Byron L. Sherwin, Duchowe dziedzictwo Żydów polskich, Oficyna Wydawnicza Vocatio, Warszawa 1995, s. 104-105/  Continue reading “Widmo światła Tory” »

Opublikowane w

Szóste przykazanie rabiniczne

 6. Przykazanie błogosławienia każdej rzeczy.

Błogosławieństwa wypowiada się (między innymi) przed wszystkimi przyjemnościami (jak: jedzenie, picie, wąchanie miłego zapachu) oraz przed spełnieniem micwy [przykazania].

/Szewa Micwot Derabanan, Siedem Przykazań Rabinicznych w: Ewa Gordon,  Tarjag Micwot, 613 Przykazań Judaizmu oraz Siedem przykazań rabinicznych i Siedem przykazań dla potomków Noacha, Fundacja Laudera, Kraków 2000, s. 120, dostępne też w wydaniu Austerii, Kraków 2010/

 

Continue reading “Szóste przykazanie rabiniczne” »

Opublikowane w

Piąte przykazanie rabiniczne

5. Przykazanie odmawiania Hallelu.

Cały Hallel to Psalmy od 113 do 118; Pół-Hallel (Checi Hallel) nie zawiera Psalmów 115 i 116. Cały Hallel odmawia się w  Erec Jisrael przez 18 dni:
– przez 7 dni Sukot,
– Szemini Aceret,
– 8 dni Chanuki,
– Pesach,
– Szawuot;

w Diasporze przez 21 dni:
–7 dni Sukot,
– Szemini Aceret,
– 8 dni Chanuki,
– pierwszy i drugi dzień Pesach,
– Simchat Tora,
– Pierwszy i drugi dzień Szawuot. (W Diasporze święta trwają dwa dni).

Pół-Hallel odmawia się w Rosz Chodesz i pozostałe dni Pesach.

/Szewa Micwot Derabanan, Siedem Przykazań Rabinicznych w: Ewa Gordon,  Tarjag Micwot, 613 Przykazań Judaizmu oraz Siedem przykazań rabinicznych i Siedem przykazań dla potomków Noacha, Fundacja Laudera, Kraków 2000, s. 120, dostępne też w wydaniu Austerii, Kraków 2010/ Continue reading “Piąte przykazanie rabiniczne” »

Opublikowane w

Ubogi pomaga, bogacz płacze

„A gdy zamieszka u ciebie cudzoziemiec, w kraju waszym, nie uciskajcie go. Jak każdy z krajowców między wami będzie u was cudzoziemiec, zamieszkały przy was, i będziesz go miłował jak samego siebie; gdyż cudzoziemcami byliście na ziemi Micraim: Jam Wiekuisty, Bóg wasz!”. Tak w w przekładzie Izaaka Cylkowa brzmią wersety parszy Kedoszim z księgi Kapłańskiej (Leviticus 19:33-34). Znamienne, że to parsza, która jest centralną częścią Tory, a rozdział 19-ty mówi o miłości bliźniego (werset 18-ty zawiera drugie przykazanie miłości, znane wszystkim chrześcijanom). Continue reading “Ubogi pomaga, bogacz płacze” »

Opublikowane w

Czwarte przykazanie rabiniczne

4. Przykazanie mycia rąk.
Rytualnie umywa się ręce aż do nadgarstka, czystą, nieużywaną wodą, laną z garnka. Między innymi po wstaniu rano i przed jedzeniem chleba.

/Szewa Micwot Derabanan, Siedem Przykazań Rabinicznych w: Ewa Gordon, Tarjag Micwot, 613 Przykazań Judaizmu oraz Siedem przykazań rabinicznych i Siedem przykazań dla potomków Noacha, Fundacja Laudera, Kraków 2000, s. 119, dostępne też w wydaniu Austerii, Kraków 2010/

.

Continue reading “Czwarte przykazanie rabiniczne” »

Opublikowane w

Ateizm – religia współczesności

W radzieckim, zeświecczonym społeczeństwie następowały pewne zdarzenia, które powodowały, że ludzie wychowani w duchu wszechogarniającego ateizmu i walki z religią, przeżywali zmianę postaw życiowych. Mówił o tym generał Mirosław Hermaszewski, pierwszy Polak, który był w kosmosie. Słynne już jest jego stwierdzenie z wywiadu udzielonego w 2010 roku Nowej Trybunie Opolskiej: „Nie znam nikogo, kto był wierzący i wrócił stamtąd ateistą, ale znam takich, co polecieli w kosmos jako niewierzący, a wrócili z wiarą. Mam tu na myśli głównie kolegów ze Wschodu. Właściwie 95 procent radzieckich kosmonautów nawróciło się”. Continue reading “Ateizm – religia współczesności” »

Opublikowane w

Trzecie przykazanie rabiniczne

3. Przykazanie [zapalania] świateł chanukowych. Światła chanukowe zapala się przez osiem dni Chanuki w ciągu pół godziny po zmroku.

/Szewa Micwot Derabanan, Siedem Przykazań Rabinicznych w: Ewa Gordon, Tarjag Micwot, 613 Przykazań Judaizmu oraz Siedem przykazań rabinicznych i Siedem przykazań dla potomków Noacha, Fundacja Laudera, Kraków 2000, s. 119, dostępne też w wydaniu Austerii, Kraków 2010/

Jest to drugie, z rabinicznych przykazań dotyczące zapalania świec i trzecie upamiętniające cud. Pierwsze, jak pamiętamy, upamiętnia cud uratowania Izraela przed zgotowaną im zagładą, drugie, to upamiętnienie cudu podczas przymierza synajskiego, podczas którego Izrael usłyszał dwie wersje przykazań dekalogu w jednej wypowiedzi Boga. Continue reading “Trzecie przykazanie rabiniczne” »

Opublikowane w

Drugie przykazanie rabiniczne

2. Przykazanie [zapalania] świec szabatowych.

Świece szabatowe zapala się na 18 minut przed zachodem słońca”.

/Szewa Micwot Derabanan, Siedem Przykazań Rabinicznych w: Ewa Gordon, , Tarjag Micwot, 613 Przykazań Judaizmu oraz Siedem przykazań rabinicznych i Siedem przykazań dla potomków Noacha, Fundacja Laudera, Kraków 2000, s. 119, dostępne też w wydaniu Austerii, Kraków 2010/

Według miary czasu opisanej w pierwszym rozdziale Genesis, dzień rozpoczyna się wieczorem dnia poprzedniego. Brzmi to jak błąd logiczno-językowy, ale nie jest to pleonazm. Chodzi o to, że doba w Biblii zaczyna się o zachodzie słońca. Stąd taka biblijna doba obejmuje dany dzień, dla przykładu sobotę oraz część poprzedniego dnia, czyli piątkowy wieczór od zachodu słońca. Kończy się z kolei z chwilą pojawienia się trzech gwiazd w sobotni wieczór. Na ten moment należy się odpowiednio przygotować. Continue reading “Drugie przykazanie rabiniczne” »