Niniejszy wpis stanowi kontynuację tematu z wpisu „Przykazania rabiniczne”, w którym zobowiązałem się omówić kolejno te przykazania. Zaczynam od pierwszego. Brzmi ono:
„1. Przykazanie [dotyczące] Megilat Ester [księgi Estery].
Należy na święto Purim wysłuchać Megilat Ester dwa razy: na Maariw i na Szachrit”.
/Szewa Micwot Derabanan, Siedem Przykazań Rabinicznych w: Ewa Gordon, Tarjag Micwot, 613 Przykazań Judaizmu oraz Siedem przykazań rabinicznych i Siedem przykazań dla potomków Noacha, Fundacja Laudera, Kraków 2000, s. 119, dostępne też w wydaniu Austerii, Kraków 2010/
David Stern nadmienia, że „obchody Purim były nową micwą [przykazaniem], daną jakieś 800 lat po górze Synaj”. Przypadek ustanowienia tego święta, to biblijny dowód na to, że ludzie mogą wprowadzić przykazania obowiązujące całe społeczeństwo.
Rabin Zew Geenwałd napisał wprost, że przykazanie to ma pochodzenie rabiniczne: „Purim – święto upamiętniające cud uratowania Żydów, opisany w Megilat Ester[Księdze Estery], jedno z dwóch świąt ustanowionych przez rabinów”. /rabin Zew Greenwald, Bramy Halachy, Religijne prawo żydowskie, Pardes Lauder, Kraków 2005, s. 517/
Możemy nawet wskazać rabina, który ustanowił to święto. Był nim Mardocheusz, wuj Estery, który często przebywał w „Bramie Królewskiej”. Historia przekazuje, że w miejscowościach powyżej 120 osób, w bramach zasiadał Bet Din, rabiniczny sąd trzech, gdzie ludzie mogli przychodzić ze swoimi sporami – tak było w ziemi Izraela, więc możemy przypuszczać, że było tak również w diasporze. Stąd możemy wnioskować, że Mardocheusz był rabinem.
„I spisał Mordechai zdarzenia te i rozesłał listy do wszystkich judejczyków […] Obowiązując ich stale, aby obchodzili corocznie dzień czternasty miesiąca Adar i dzień piętnasty tegoż miesiąca […] Dla tego nazwano te dni purym, podług wyrazu pur. […]Ustanowili i zobowiązali się judejczycy za siebie i za potomków swoich jak i za wszystkich, którzyby się do nich przyłączyli zwyczajem niezmiennym, aby obchodzili dwa te dni rok rocznie, stosownie do przepisu ich i w właściwej ich porze, Dni zaś te upamiętnione i obchodzone były w każdym pokoleniu, w każdej rodzinie, w każdej dzielnicy i w każdym mieście, oby też dni te purymowe nigdy zniesione nie zostały wpośród judejczyków a pamięć ich nie znikła z pośród potomków ich! […] Napisała królowa Estera, córka Abichaila, wraz z Mordechajem judejczykiem, aby stwierdzić one dni purymowe tym listem wtórnym. I rozesłano ten list do wszystkich judejczyków […] Aby ustanowili te dni purymowe w porze ich, jako ustanowili je dla nich Mordechai judejczyk i Estera królowa i jako ustanowili je dla siebie samych i potomków swoich na pamiątkę postów i biadania. I tak utwierdził rozkaz Estery przepis ten co do Purym, tak jak go opisano w tej księdze”(Księga Estery 9: 20-32). /Dr Jicchak Cylkow, Księgi pięciu Megilot, Kraków 1904/
Tekst całej Księgi Estery w przedwojennym tłumaczeniu Izaaka Cylkowa dostępny jest tutaj. Natomiast artykuł pt. „Purim”, opisujący to święto, dostępny jest na stronie Stowarzyszenia 614. Przykazania.
Zdjęcie młodzieży żydowskiej z ultraortodoksyjnej dzielnicy Jerozolimy Mea Szearim podczas celebracji Purim wyświetlane jest ze strony: http://i.dailymail.co.uk/i/pix/2014/03/16/article-2582150-1C56A5FB00000578-241_964x604.jpg
Niektórzy sądzą, że święto Purim jest wzmiankowane w ewangelii Jana na początku 5. rozdziału: „Potem było święto judejskie i Jeszua poszedł w górę do Jeruszalaim” (Jochanan 5:1 NTPŻ). Niestety nazwa wspomnianego święta nie pada i nie ma przekonywujących dowodów, że chodzi o Purim. Jednak, gdy chcemy zastanowić się nad tym, czy Jeszua obchodził święto zwycięstwa nad antysemityzmem, jakim jest Purim, nie musimy mieć tego napisane wprost, gdyż obchodził on wszystkie święta które obowiązywały Żydów, zarówno te, które są wymienione w Torze pisanej, jak i te, o których uczy tylko Tora ustna. Brał czynny udział w święcie Hoszana Raba, opisanym jedynie w Misznie. Pisałem o tym we wpisie: Kalendarz Jezusa. Trudno więc domniemywać, żeby nie obchodził święta, które ma biblijny rodowód.
Polecam też artykuł: Purim, pamięć o rzucanych losach.
Czytaj wcześniejsze wpisy z tego cyklu:
Pierwsze przykazanie rabiniczne
Przykazania rabiniczne